Bazı kadınlar için aşk, basit bir aksesuar gibidir. Ne vakit koluna girse, kendini bok-tan bir çanta markasının ucuz bir taklidi gibi hissedersin. Ama Leyla onlardan biri değildi. Onun için aşk hayata tutunmanın tek yoluydu. Aşktan uzak olduğu zamanlarda ne kadar umutsuz ve hayata küskün olduğunu en iyi ben biliyordum. Hatta küçük kavgaların bile hayatını nasıl etkilediğine defalarca şahit olmuştum. Şimdi karşımda yüksek harflerle ve gülerek konuşsa da yaşadığı şeyin bir travma olduğunun farkındaydım. Sözlerine hiç itiraz etmedim. Mevsimlerden ilkbahar ama hem gözleri hem sözleri “sonbaharın hüznü” gibiydi. Yine soluksuz konuşmaya başladı. Ne zaman böyle yapsa onun için uzun, uykusuz ve gözyaşı dolu bir gece başlıyordu. Bunu ona söylemedim.

Karşılıksız
Hayatın özeti bir kelimeye sığmaz belki ama, her şeyin başlangıcı için mükemmel bir kelimeydi bu. Edebiyatçıların en acımasız tarifini yapmıştım yıllar önce. Arı gibiydik. Bir çiçek bulmak için gönüllerce uzaklıktaki yollara gidip, o çiçeğe konmak, özünü almak ve yeniden uçmak. Tüm yazdıklarımızın açıklaması da bu cümlede özetleniyor. Karşılıksız dostlukların, karşılıksız sevgiye dönüşüm hikâyesini anlatmaya çalıştım. Tarihler aslında “ruh halimin” kronolojisi, heyecanımı ilkbahara, hüznümü sonbahara sakladım, hazan yaz oldu. Her umutsuzluk kış…
İsimler, mekanlar, hayatlar ve hikayeler biraz gerçek hayatın yansıması, biraz hayal dünyamın dışavurumu. İsimlerini izin almadan yazıyorum. Sayfalarda kendilerini aramalarına gerek bırakmadan, sebep ve konu olan herkesle beraber, başta sevgili dostum Fatih Serin olmak üzere, bu yolculuğumda beni yalnız bırakmayan, Yasin, Arcan, Cem, Abdullah, Ahmet, Kızılı, Samira, Gülnar, Tuğba, Özlem, Şeyma, Fatma, Oğuz, Samet, Hakan, Tata, Nermin, Aysel, Başak, Şebnem, Onur, Türel, Şuayip, Tolga, Pelin, Arife, Olcay, Arzu, Adel, Kübra ve Bizim Cem’e teşekkürü bir borç bilirim. Karşılıksız hayatımda olan ve hikayelerini benimle paylaşan herkese…
Adı bir sır olarak kalmadı belki ama kimse söyleyemedi de. O’nu özel yapan her şey ve hayatıma kattığı değer sayfalara sığmazdı, sadece bir betimleme olarak, adına “ilk hikayem” diyemediğim, Attila İlhan’ın tanımıyla sadece günlük olabilecek olan bu kitapta, elimden geldiğince gerçekliğin dışına çıkmaya çalışarak anlattım “Onun Hikâyesini”.
 



Özgür, Amaçsız ve Notasız Bestem
Türler karmaşasında ilk kayıp anlar lirik, epik, akrostiş gibi kelimelerle başlamıştı, nasıl bir şiir yazacağımı düşünürken aldığım “tavsiye” niteliğinde eleştiriler. Edebi eser yazma denemelerim vardı neden sonra, hikaye, roman, günlük kavramlarını hayatıma sokan. Noktasına, virgülüne, mizanpajına dikkat etmek zorunda olmak yeterince kalıplara sokmak değil mi yazdıklarımızı. Özgürlük bunların neresinde.
İki kitap olarak hazırlamıştım başlangıçta “Bir Erkeğin Günlüğü” ve “Tuzlu Kahve” ismiyle. Neden sonra “birleştirelim” dedi yayıncım ve öyle yaptık. O’nun hikayesinin bittiği yerde benim hikayelerim başlıyor.
Sosyal medyada paylaşılanlar da yetmemeye başladığında hislerimi anlatmaya, bu kitap ortaya çıktı. Günübirlik ve “bir cümlelik” başlık altında toplanan yazılarım devam etme zorunluluğu olmadan kaldığı yerde kalıyordu. Bu haliyle de bir işe yarayabileceği umuduyla akardım sayfalara.
İki kahve lütfen, biri “Soğuk” biri “Tuzlu” olsun…
Şair bir arkadaşım çok acımasız konuştu, sen yazmıyor, çalıyorsun dedi. o günden beri kendime şair demedim, şiirci dedim. Hani şarkıcı gibi, başkalarının şarkılarını söylüyorum bende, belki biraz güzel söylüyorum, belki sahibi duysa bi daha söylememem için mahkemeye verir. Ama masumum, farkındalık yaratıyorum, önsöz de, kaynakça da ve hatta dipnotlarda adlarını andığım için vicdanımı temizliyorum. Saygıdeğer üstadım Ahmet Batman’a da aynı sınırlar çerçevesinde, bir aşık atışması gibi, “Soğuk Kahve”sine sohbet sebebi bu satırları yazıyorum. Bir gün karşılıklı oturup birer kahve içme ümidiyle.