Şair olsam , Divanım sen olurdun, Velakin bu zamanın Divan şairi olurdum , İpek böceklerine özenir, Varlığıma seni dokurdum , Çünkü ben Sana dokundum..''

Hayatını bir saç teline bağlamışsın,çabalamaya kalkma yoksa onu da koparacaksın.
Başlangıcında sonlarını öğrendiğin dünyanın ölüm yokuşlarını çıkarken buldun kendini.
Elinden tutan vardı da yorulduğunda
Nefes nefese kaldığında bir vakit,öğreniverdin aslında,çocukluğunun kaybolduğunu.
Ve adanmışlıklarla filizlendirdin gönlünü kaybın ayazında.
O vakit yokuşları unutup,düz yollara saptın.
Unuttun;
Dünya güzdür/cennet bahar/ilki yaşam fakat/sonu sonbahar.
Sandalyene bağlanmış,ince ipler kapının ucunda ve üstünde bıraktığın anıların arasında
Geçmişi düşünüp giresin vardır odaya.
Ardında bırakmak istersin kadınları ve ilkinden ulaşmak istersin sonuna.
İsteme,yerinden kalkarsan yanacaksın
Sen hayatını bir saç teline bağlamışsın,artık çabalama boşuna yoksa onu da koparacaksın.

Tags

Şiir Edebiyat Pavese Oğuz Atay Yılmaz Odabaşı Gerçeküstücülük Hümanizm.