Bugün yeryüzünde yaşanan ne kadar semavi din varsa indirildiği zamanda taşıdığı ilk amaç, zulüm ve fesadın kalkması için gerekli bilinci topluma iletmekti. Allah, hangi dinden olursa olsun vahyin belirlediği çizgiye aykırı olarak yapılan mücadeleleri ve savaşları ifsad ve cinayet olarak kabul eder. Vahiyle ıslah etme metodunu dışlayan her anlayışın içine düşeceği durum budur. Oysa bugün, yeryüzü müstekbirleri ya haçlı seferleri ilan etmekte ya da mazlum toplumların üzerine tanklarını sürerlerken Tevrat okumaktadırlar. Onlar dinleri adına öldürenler, müslümanlar ise dinleri uğruna öldürülenler olarak toz duman haline gelmiş arenada yer almaktadırlar. Aslında burada din, soysuzlukların kamuflesi için kullanılmaktadır. Tevratın ve İncil’in iki kapağı arasında ne Musa’nın ne de İsa’nın çağrısı vardır. Ortada görünenler ise beşerin sorumsuz ekonomik çıkarları, daha fazla toprak kazanma derdi ve çığırından çıkmış milli, tarihi duygularıdır. Çağın bu putları ise insanlara acı çektirmekten başka bir şey sağlamamıştır. Demek ki din kitapta ya da hayatta tahrifata uğradığı zaman ıslah programından uzaklaşarak ifsad yolunu açmaktadır.

Tatlı Dil ve Firavunlar
Kur`an-ı Kerim`de anlatıldığı üzere, Firavun`un bile Hakk`a çağrılması ve bu çağrının çok yumuşak bir üslupla yapılması günümüz Müslümanlarına neler ifade etmektedir?
Cenâb-ı Hak, Hazreti Musa ve Hazreti Harun`a hitaben, “Ona tatlı, yumuşak bir tarzda hitab edin. Olur ki aklını başına alıp düşünür, öğüt dinler yahut hiç değilse biraz çekinir.” (Tâ Hâ, 20/44) buyurarak her şeyden önce peygamberâne bir üslubu nazara vermiş; muhatap, Firavun gibi kalb ve kafası imana kapalı bir insan bile olsa, yine de hak ve hakikati “kavl-i leyyin” ile anlatmak gerektiğine işaret etmiştir. O günkü Mısır`ın idarecisi olan Firavun, halkını sınıflara ayıran ve İsrailoğullarını ikinci sınıf insanlar gören azgın bir zorba ve iflah olmaz bir mütekebbirdi. Kibri o seviyedeydi ki, fütursuzca “ Sizin en yüce rabbiniz benim! ” (Nâziat, 79/24) diyebiliyordu.
Hazreti Musa`nın kavmini köleler topluluğu olarak görüyor; onları iyice zayıflatmak ve ezmek için erkeklerini boğazlıyor; kadınlarını ise diri bırakıyor ve hem kendisi hem de adamları onların iffetlerine dokunuyorlardı.
Hazreti Musa böyle bir atmosferde, ezilen zümrenin bir ferdi olarak dünyaya gelmiş; Allah`ın hususi inayet ve riayetiyle Firavun sarayında neş`et etmiş; olgunluk çağına ulaştığı dönemde bir kıptînin ölümüne sebep olduğu için Mısır`dan kaçarak Medyen`e gitmiş ve on yıl sonra Allah`ın elçisi olarak geri dönmüştü. Hazreti Musa, vazifesi icabı ihkâk-ı hakta çok hassas bir peygamberdi.
O sert ve haşin değildi; her hak sahibine hakkını vermede ve haksıza haddini bildirerek haklıyı tutup kaldırmada fevkalâde duyarlı bir nebiydi.
Kuran-ı Kerim`in naklettiğine göre, Kardeşi Hazreti Harun`un yakasından tutup onu hırpalaması ve Ahd-i Atik`te anlatıldığı üzere, bir meseleden dolayı kızkardeşi Meryem`e çok acı sözler söyleyip onu sarsması, Musa aleyhisselamın hak karşısındaki hassasiyetinden dolayıydı.
Genel tavrı, Firavun karşısındaki hâli, İsrailoğullarına karşı duruşu ve nübüvvet vazifesi itibarıyla donanımı tamdı; bu açıdan da, hiçbir davranışı rastgele değildi. O, yanına kardeşini alarak Firavun`un sarayına giderken davasını kime tebliğ edeceğini ve muhatabının nasıl bir zalim olduğunu da çok iyi biliyordu.
Kuran-ı Kerim, “ Ve lemma beleğa eşüddehü vestevâ âteynâhü hukmen ve ılmâ - Mûsâ yiğitlik çağına erip olgunlaşınca , Biz ona hikmet ve ilim verdik.” dediğine ve “vestevâ” kaydını da düştüğüne göre, demek ki, Hazreti Musa sadece rüşde ermemiş, aynı zamanda, tam kıvamını bulmuş ve Allah`a muhatap olabilme seviyesine ulaşmıştı.